Tranen springen me in de ogen tijdens het voorlezen!

Een tijdje geleden werd ik online geïnterviewd door drie broertjes (8, 7 en 3 jaar oud). Ze hadden mijn boek ‘Expeditie regenwoud’ gelezen en vroegen me het hemd van mijn lijf. Ze vertelden over hun favoriete boeken en we speelden online mijn Raaf en Papegaai-quiz. Na het interview plaatste de moeder van de drie leeskanjers een geweldige post over onze online interview sessie. Ze sloot af met deze woorden: Li, wat ik niet vertelde, was mijn lievelingsverhaal, nl. ‘Afscheid’ uit Expeditie Regenwoud. Tranen springen me in de ogen tijdens het voorlezen. Vandaag verloor onze (jeugd)vriendenkring een dierbare kameraad – echt een toffe gast. Na een harde strijd tegen een oneerlijke ziekte laat hij een prachtige vrouw en 2 schatten van kinderen achter. Na het droevige nieuws biedt jouw verhaal troost. Je vraag geeft me ruimte om hierover te praten met de jongens, nl. ‘Heb jij wel eens afscheid moeten nemen?’ Ah Li, wat zijn we je dankbaar. Tijdens het videogesprek waanden de jongens zich op een geslaagd avontuur met ‘verwondering’ als emotie ❤️🙏. Ze zeggen wel eens dat geluk in een klein hoekje zit. Maar het zit ook zo in berichtjes van lezers. Als ik ook maar een heel klein beetje het verschil kan maken, dan is mijn missie geslaagd.